tangled up with me

There's just two ways to lose yourself in this life
And neither way is safe
In my dreams I see visions of the future
But today we have today
And where will I find You?

kanina pa ko naghahanap ng kantang suited sa mga nararamdaman ko ngayon.pero dahil presently addicted pa ko sa switchfoot at coldplay sympre medyo limited yung choices.pero i heard that stanza sa taas and that's when it hit me.lately talaga andami kong iniisip pa rin.pero sympre ultimately gusto ko lang naman talagang masaya.pero masasabi ko naman na masaya pa ang buhay ko kahit papaano.ang tanong lang e sa kung saan ba ko sobrang sasaya.first time ko atang nastuck in choosing.kasi most of the time talaga impulsive ako.naniniwala kasi ako na ung first instinct is that which you value most, that which you want most and that which is right. or so i thought...sympre things change.i've changed.kahit na minsan pinipilit ko talaga yung sarili na huwag magbago hindi talaga pwede.although cliche, change is the only thing constant in this world.change is inevitable.
so asan ako ngayon?hindi ko alam e.forever confused na ata ako.tsktsk.pero hindi rin naman.minsan talaga there are things na hindi mo maexplain.nakakabadtrip yung ganun pero enchanting at the same time.
naaamaze talaga ko minsan kasi we have so much power in us that we wouldn't realize them until certain things happen.kaya tuloy naquequestion ang predestination.kasi there's this illusion that you have total control over what you want to happen in your life.pero naniniwala kasi ako sobra sa destiny.what's bound to happen will happen.ganun lang yun.

oh well

wala pa rin naman ata ako sa mood gumawa ng mahabang post.pakshet lang ung 110.2.nakakairita talaga.nag-aral ka na't lahat wala pa rin napala.nakakatamad na rin tuloy gumawa ng prob set.haay.oh well that's life.aun.pero dahil sa malapit na matapos ang sem masaya na ko.bagong buhay na kasi yung next sem.sana sumaya na ulit ng sobra.

learning to breathe

ang title ay kanta ng switchfoot.naadik kasi ako lately sa switchfoot.wala lang.ayun.binalik ko na yung dati kong layout nagsawa na kasi ako sa pink.at dahil tinatamad pa kong humanap ng ibang skin e yan lang muna ulit.gusto ko rin naman talaga nyan.ayun.kanina first interview sa batch ng apps ngayon.antagal ni chris sobra.ayoko na lang magsalita sa ibang mga nangyari baka kung ano pa masabi ko.ayun.pasensya na nga pala sa memcom at bod (as if naman nagbabasa sila.pero sa mga makakabasa na lang...)wala lang.kasi nde naman ako bod or memcom tapos naki-epal pa ko dun.ttry kong hindi na maulit.ayun.sana walang naasar or kung ano man.ayun.kanina tinanggal na rin yung stitches ng sugat ko.ewan ko ba parang walang pakialam talaga ang mga tao dun sa infirmary.hindi sila accomodating.pero sympre umasa daw bang magkakacare sila.tsk tsk.bati na rin kami ni katz.after ilang days rin yun.astig kasi kasabay talaga ng pagheal ng physical wound ko.wala lang.hehe.ang weird nga ng pagbabati namin bigla na lang.pero at least diba.hindi ata talaga ko nakakatagal ng galit sa mga tao.tapos nakakapagod talaga tong araw na to.paano naman kasi yung nanay ko ang gulo.paikot-ikot tuloy ako.haay.sayang sa oras at pera.pero ok lang.may napala naman ako kahit papaano.

you alone can break my fall.i'm living again, awake and alive.i'm dying to breathe in these abundant skies. kakaiba yung kanta parang paiba-iba yung pinatutunguhan at least sa point of view ko.haay.sana meron akong pinaparatingan ng kantang yan.kaso wala.haay.anlabo ko kasi ata talaga.kahit sarili ko hindi ko maintindihan minsan.pero at least ok na ko.i think.nakakainis naman ang switchfoot puro love songs.tsk tsk.

another one of those sleepless nights

hindi nanaman ako makatulog kaya eto blog ang naisipang atupagin.kanina nung nagcheck ako ng email andaming friendster reminders.kaya ayun naisipan kong bisitahin ang friendster ko at tingnan ang pics ng mga tao.so sympre may kwento ito..ayun tiningnan ko yung design suggestion ni aris.anong masasabi ko?wala.hindi ko alam e.or ayaw ko lang sabihin.so yun.tapos dahil dun nabasa ko rin yung testi ni isay para sa kanya.andaming nasabi ni isay pero alam ko namang dahil nga yun malaki yung pinagsamahan nila nung high school.so naturally hindi ko naiwasang magcompare, mag-isip at mag-isip pa lalo.at once again nagsink nanaman sakn kung gaano ko siya hindi kilala.pero sympre kahit papaano naman nakilala ko na rin yung tao, ilang months rin yun.at tama si isay sa maraming bagay.haay.grabe talaga ang pagkanostalgic ko lately.siguro nga dapat ko na lang tanggapin na hindi mo na nga maibabalik ang dati.sabi nga ni leopau "move on".

mountain dew

grabe yung nangyari sakn knina hindi ko alam kung tatawanan ko na lang ba or kung ano.pero tinatawanan ko na lang siya ngayon.pero still traumatizing pa rin.first time kong magkaroon ng stitches dahil sa sugat.ayun kanina kasi sa tambayan naglaro kami ng bangus-bangus (tawag ni sancho) or name calling (tawag nina hans).tapos ayun sa sobrang tawa ko sa nangyari sa game nauntog ako sa bote ko ng mountain dew.nung una akala ko bukol lang tapos naramdaman ko na yung dugo.tapos yun natakot na ko ng sobra.kasi takot talaga ko sa dugo.tapos parang bata ako dun na nag-iiiyak.grabe yun.nun na lang ulit ata ako nakangawa after so long.tapos hanggang infirmary tumutulo pa rin yung luha ko.ang iyakin ko talaga.anyway, ayun, nagkaroon ako ng 3 stitches.ang weird pa nga daw nung sugat ko.tapos andaming injection na ginawa sakn.as in.buti na lang hindi na ko sobrang takot sa injection.hindi ko na lang tinitingnan.pero masakit pa rin.tapos ang ending sinundo ako ng magulang ko sa up.tapos kumain kami sa saisaki.na iniisip ko rin na baka dahil gusto akong pakainin ng nanay ko ng favorite ko.or baka hindi rin nagkataon lang.hehe.pero ayun.ok na naman.basta kakaiba talaga yung nangyaring yun.sabi ko pa nga pag nakakita ako ng pakalat-kalat na bote sa tambayan itatapon ko na agad.sana wag akong tamarin at magawa ko yun.at sana makabili pa rin ako ng mountain dew kina mang mon.hehe.salamat nga pala kina dang, len at sancho.medyo matagal rin tayo sa infirmary.salamat ng marami.marami-rami rin ata tayong napag-usapan.buti andun kayo.=)

blahblah

alam kong i'm being childish dahil dito ko dinadaan lahat.alam ko nag-iinarte ako.pero feeling ko naman hindi mo naman talaga naiintindihan.wala naman pala mawawala e.edi wala.ganun lang kasimple yun.

just because you don't have a life get off mine.go figure.

dami talagang pakialamero sa mundo.sobrang nakakairita na.ayaw ko talaga pag napupuno ako.hindi ko alam kung ireregret ko ba ito someday pero basta nakakabwisit na talaga.alam mo na ngang maraming iniintindi yung tao magsasabi ka pa ng kung anu-ano dyan.hindi ako pikon pero sobra na talaga e.nagsasawa na ko.sensitivity please.napakaselfish kasi e.hindi sa lahat ng oras kaya kong umintindi.malapit ko na talaga mareach ang boiling point ko.masyado kayong malupit.tangina.

missing high school

pag wala ka talagang makausap sa bahay, walang mapanood sa tv at tinatamad mag-aral mas lalong nagkakaroon ng room sa pag-iisip.oh well.nasasanay na naman ata kong isip na lang ng isip.haay.kelan kaya babalik ang sort of shallow life ko.sheesh.ayun.bigla ko lang namiss ang high school.kasi 2 nights lang ako natulog sa condo kaya siguro mas naisip ko na yun nga kailangan ko ng mga kadaldalang babae.wala lang.sa school kasi ang lagi kong kasama puro lalake.iilan-ilan lang ba naman kasi ang math major na babae?dati kasi si katz at nikki lang yung lagi kong kasama e since medyo nadelay sila parang nawala na yung dati.tapos yung ibang babae naman either may iba ng kaclose or may boyfriend.so asa pang makakabonding mo yun ng sobra diba?kaya yun puro lalake na lang nakakausap ko.not that hindi sila matinong kausap pero sympre iba pa rin pag babae.nung high school kasi talaga surrounded ako ng mga babae.2 yung circle of girl friends ko nun.yung SATC na nakilala ko nung 1st year ako, na kahit most of them hindi ko na naging classmate pa ulit e sobrang kaclose ko pa rin at yung tropang nagsimulang mabuo nung 2nd year na sobrang dumami na hanggang nung 4th year.sobrang nakakamiss yun.yung mga chikka session every thursday, pagtambay namin sa guidance office dahil sa aircon at minsan para makasilip sa pool (hehe. dahil sa varsity people), paglunch ng mabilis sa classroom or sa kung saang place sa 4th floor kung saan hindi kami mahuhuli (bawal kasi kumain sa classroom), pagtambay lang sa bahay ng kung sino at marami pang iba.haay.nakakamiss yun sobra.minsan talaga naiisip ko kung paano kay kung sa la salle na lang ako nag-aral.wala lang kasi halos lahat ng high school people andun.pero masaya sa UP.astig mag-aral sa UP.tska feeling ko destined ako sa UP.hehe.and besides marami na rin akong mahal dun.sobra.

you bleed just to know you're alive

minsan talaga hindi ko maintindihan yung sarili ko.hindi ko alam kung sadyang masyado kong pinapagulo yung mundo ko para maging exciting or sadyang lapitin lang talaga ako ng gulo.pero ang alam ko gusto ko lang ng simpleng buhay.ayoko ng masyadong complications kasi pag ako nag-isip kung saan-saan talaga napupunta.pero ang nakakainis naman kasi sa mundo parang never mong mararamdaman na you can fully grasp something.masyadong walang kasiguraduhan.kaya nga mahirap mabuhay e.pero despite everything na nangyayari sayo mabuti pa rin na mas marami pa ring pumipiling mabuhay.nung isang araw may nabalitaan akong nagsuicide na taga-UP.babae daw tapos taga-kung saang province (hindi ko maalala) tapos yun inisip ko tuloy ano na kayang year nun.hindi siguro nakayanan ang mga problema, pressure at depression na naidulot sa kanya ng life.kung ano man nangyari dun malamang hindi ko rin naman malalaman.pero kung nasaan man siya sana nga naging masaya siya.ayun.ang aga ko nakatulog kagabi.at ang aga ko rin nagising ngayon.wish ko lang talaga sipagin ako mag-aral.tsk tsk.kaya ako bumabagsak e.haay.

blah blah (wala akong maisip na title)

binura ko na yung post ko na puro mura.ayoko na kasi.tska nde na rin naman ata yun yung nararamdaman ko.oo naleleche pa rin ako sa buhay ko ngayon.pero ok na naman ata talaga.ngayon,gusto ko na talaga magnext sem.hindi na talaga ko nageenjoy sa sem na to nakakaasar lang lagi.kelangan ng fresh start.ayun.good luck na lang sa acads k..haay

donut theory

i first heard of such term in our eng11 class.surprisingly, our prof came through our classroom's door bearing cello's donuts and wearing a chef's blouse.talk about being eccentric.so anyway, he gave us free donuts which i actually enjoyed eating but that doesn't mean he's out of my list of agonizing profs.although in fairness to him, as i mentioned before, he's actually a good prof.it's just that too much thinking for a GE class could be so irritating at times.so before he ended the class, he gave us this question: "what do you think is the donut theory, if there is such, in writing?". i now have an answer to that and i eventually came to thinking that my donut theory could be applied to just about anything.in life, in general, we would always have that missing part.there will always be something you don't have and would want to have.there is always that hole that we constantly try to fill.there would always be to some extent emptiness.and just as what most people do, it's simply a matter of enjoying the sweetness of your donut and disregarding the fact that you are getting less.and when you come to think of it, you are at the same time giving a piece of your happiness to someone else.that is if munchkins, as i know them, are made out of that removed piece of dough.so do you still want your mucnhkin?i know i don't.donuts are good.

(sympre kanina ko pa naiisip yung filled donuts.hehe.hindi sila kasali.kasi sa pagkakaalam ko hindi sila dapat donuts technically.hehe)

i wonder if you realize

bakit kaya merong moments na nawawala yung drive ko to write?kagaya ngayon marami naman akong pwedeng maisulat, pero wala hindi ko mailabas lahat..sa totoo lang pagod na pagod na talaga ako.grabe sunod-sunod sila.kakatapos pa lang ng isang bagay meron nanamang kasunod at ang mas masama pa don meron pang ibang mga kasabay.pero feeling ko naman i have no one else to blame but myself.ako nagpasok sa sarili ko sa lahat ng gulong to kaya magdusa ako.pero the weird thing is hindi ko naman talaga sila nakikita as sobrang pahirap sa buhay to the point na gusto ko na mapunta sa kawalan.hindi ko alam kung dahil ba yun nasasanay na ko at kahit papaano e nakakacope up pa rin ako, basta at least sa tingin ko hindi na ko kagaya nung dati na lalo pang ginagawang extremely complicated ang lahat.up to this point naappreciate ko pa naman sila kasi para sakn everything happens for a reason.tska aayos din naman lahat eventually.wish ko nga lang some time soon.

so you end up watching chances fade and wondering what's real...